سلامی از پشت رایانه به همه کتابداران دانشگاه علوم پزشکی تهران و سلام بر همه خوانندگان
به عنوان اولین مطلب ترجیح دادم مانند اولین مطلب خانم کرمی مختصری در باب فواید وبلاگ برای کتابداران کیبوردفرسایی (همان قلم فرسایی است. منتها از نوع مدرنش) کنم. حقیقت این است که با وجود هزاران هزار خبر و مطلبی که درباره گسترش ارتباطات و اطلاع رسانی در قرن حاضر از طریق رسانه های مختلف مکرر می شود اما هنوز ارتباط گیری برای تبادل تجربیات مشترک و آسان سازی امور و... میان سازمان ها و مراکز در جامعه ما بسیار ضعیف است. بر این ضعف اضافه کنید ناتوانی جامعه مدنی و خلا انجمن ها و گروه های غیردولتی و ... که در نتیجه اهل یک حرفه از پایگاهی مشترک برای ابراز هویت حرفه ای خود و یا امکان ارتباط گرفتن با هم فکران خود محروم می مانند. این همه در حالی است که ابزارهای ارتباطی نوین (و از همه مهم تر اینترنت) به یاری جامعه ما آمده است و اگرچه نمی توان منکر تاثیر فناوری های نوین شد اما هنوز بسیاری از ظرفیت ها و امکانات بالقوه پدیده های نوین یا شناخته نشده یا هنوز توسط مجاری رسمی و دولتی کشور مورد بهره برداری قرار نگرفته و مثلا امور کلیدی در سازمان های مهمی مثل ثبت احوال یا قوه قضائیه اینترنتی نشده است و یا هنوز تا بانکداری اینترنتی راه درازی در پیش داریم. کتابخانه ها هم به عنوان زیرمجموعه سازمانهای کشور از این امر مستثنا نیستند. هر چند شاید به علت وجود بیشتر رایانه در محیط کتابخانه و امکان اتصال به اینترنت، دانش کتابداران در زمینه استفاده از رایانه بالاتر باشد، اما بسیاری از کارمندان کتابخانه از این امکانات برای اموری چون چت کردن، خواندن فال روز، دیدن فیلم و یا گوش کردن موسیقی، و یا در نهایت خواندن روزنامه ها اکتفا می کنند (البته در مواردی هم استفاده از سالیتر که نوعی ورق بازی رایانه ای است) هرچند مخالف هیچکدام از این استفاده ها نیستم و حتی شنیده ام که بازی سالیتر موجب تسلط آماتورها بر ماوس می شود. اما اینها مثل صید ماهی های نحیف از دریای اینترنت است. حال آنکه از این دریا می توان ماهی هایی صید کرد که بسیار مغذی تر و غنی تر هستند. می پرسید چه ماهی هایی؟ راه دور نمی روم. همین وبلاگ نویسی یا اگر وقت ندارید و اهل کیبورد (همان اهل قلم) نیستید مطالعه وبلاگ های مرتبط با حوزه کاری چه بسا موجب پیدا کردن راهی جدید برای انجام بهتر امور کتابخانه شود. البته امیدوارم ما وبلاگ نویس ها هم بتوانیم ماهی های به درد بخوری در تور این شبکه جهانی رها کنیم. چنین باد.
|