در یکی از نوشته های پیشین خانم امینی به تبعیض علمی در چاپ مقالات نویسندگان ایرانی درISI Thomson داشتند. من امروز می خواهم مطلب دیگری از این ایجاد محدودیت را بازگو کنم.
دانشگاه علوم پزشکی تهران در حال حاضر 19 مجله علمی منتشر می کند که تعداد بسیاری از آنها در پایگاههای اطلاعاتی معروف مانند ISI Thomson, EMBase, Medline, BA, CA, … نمایه می شوند.
با توجه به آمار استفاده زیاد از سایت مجلات علمی دانشگاه ، تصمیم گرفتیم برای مجلات و مقالات DOI (Digital Object Identifier) بگیریم. ولی متاسفانه بعد از طرح درخواست به CrossRef مرجع تعیین DOI ، در پاسخ خیلی مودبانه پاسخ دادند که بر اساس قوانین آمریکا از سال 2007 از تبادل اطلاعات با موسسات ایرانی منع شده اند و البته اظهار امیدواری کردند که به زودی این محدودیت برطرف شود.
ولی ما گوشمان به این حرفها بدهکار نیست. ایران تصمیم خود را گرفته است. چند روز پیش که نماینده منطقه ای Elsevier در تهران بود اشاره ای داشت که آمار استفاده از مقالات مجلات Elsevier توسط ایران از ترکیه پیشی گرفته است وحالا نوبت پیشی گرفتن در تولید علم است.
خیلی دوست دارم ایران سال 1400 را ببینم. امیدوارم بسیار پیشرفته تر از ایران امروز باشد و کتابداران در آن سهمی داشته باشند.
این روزها در گروههای بحث و نیز بعضی وبلاگهای کتابداری صحبت از ناامیدی و نبود انگیزه است. البته خوشبختانه علاقمندان و کتابداران خوش بین و دارای روحیه به اندازه کافی هست که جواب ناامیدان را بدهند و آنها را قانع کنند ولی سئوال اینجاست که بیشتر ازآنچه به دنبال پاسخ کتابداری برای ما چه می کند باشیم به این فکر کنیم که ما برای کتابداری چه می توانیم بکنیم؟
آقای دیانی در آخرین شماره نشریه کتابداری و اطلاع رسانی در مقاله ای به آسیب شناسی ضریب تاثیر پرداخته اند و یکی از ایرادات خود را : استناد نکردن به تولیدات علمی یک کشور به خاطر دلایل سیاسی دانسته اند که موجب پایین آمدن ضریب تاثیر آن نشریه به ناحق می شود.
مقاله کوتاه و جالبی است. به دوستان توصیه می کنم آن را بخوانند.
ضمنا از آقای میرزایی کماکان خواهش می کنم این قبیل خبرهای داغ را حتما در وبلاگ منتشر کنند. ممنون.